نوعی از سخت پوستان دریائی که دارای ده پا می باشد میگوها هستند. این سخت پوستان دارای بدنی کشیده و ضمائمی تخصص یافته برای شنا در آب می‌باشند. پاهای آنها بر خلاف خرچنگ ها و لابسترها نازک و کم توان هستند و صدها نوع از میگوها در نقاط و اکوسیستم های مختلف از جمله بستر دریاها، دریاچه ها و رودخانه ها وجود دارند که همگی آنها برای انسان و جانوران بالای زنجیره غذائی ارزش تغذیه ای دارند. طول عمر میگوها براساس تیره و نژادشان و شرایط محیط زندگی آنها بین یک تا هفت سال است و به جز فصل باروری در تمام طول حیات به تنهایی زندگی کرده که برخی از انواع میگو در دوره تولید مثل تجمعات بزرگی را تشکیل می دهند.
اندازه های میگوها متفاوت و بین ۲ تا ۲۵ سانتیمتر می باشند اما انواع میگو با اندازه درشت تر، از نظر اقتصادی بیشتر مورد توجه صیادان و بهره برداری می باشد. با توجه به اینکه میگوها در طبیعت و زنجیره غذایی جانوران نقش داشته و منبع غذایی بسیاری از ماهی ها و نهنگ ها می باشند لذا حفظ محیط زندگی و تکثیر آنها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تیره ی سخت‌پوستان (Crustacea)، گسترده ترین نوع جانوری از رده بندپایان (Arthropda) می باشند و بیش از ۴۲ هزار گونه در این طبق بندی قرار دارند.
خانواده پنائیده (Penaeidae)، بزرگ ترین خانواده سخت‌پوستان هستند که در این خانواده، ۱۲ نوع اصلی وجود که ۸۰% آنها برای تولید توجیه اقتصادی داشته و به میگو (Shrimp) معروف می باشد. بدن میگوهای پنائیده دراز و خمیده می‌باشد و طول بدن آن ها متفاوت و گاهی تا ۲۵۰ میلی‌متر و وزن آنها تا بیش از ۳۰۰ گرم نیز می‌رسد. بدن آنها از دو قسمت سرسینه و شکم تشکیل شده است و رنگ بدن نیز در بین گونه ها از تنوع زیادی برخوردار است و از سفید متمایل به سبز خاکستری در میگوی سفید و در میگوی هندی از سفید تا صورتی و در میگوی ببری تا سبز تغییر می‌کند.
رنگ بدن در بین افراد متعلق به یک گونه نیز ثابت نبوده و بسته به شرایط محیط زیست آن از قبیل درجه حرارت، درجه شوری، مواد غذایی، رنگ محیط و ابتلا به بیماری‌ها ممکن است کاملاً تغییر نماید. برخی از اسناد تاریخی نشان می دهد انسان حتی قبل از تاریخ میلادی از میگو تغذیه کرده است و با وجود اینکه تا کنون هزاران گونه از میگوها شناسایی شده اما فقط بیست گونه از آن ها مورد بهره برداری جهت مصارف خوراکی هستند.
در کلیه بازارهای جهان میگو به شکل منجمد به فروش می‌رسد و دارای ارزش غذایی بالایی است و این غذا حاوی مقدار زیادی اسید چرب امگا۳، کلسیوم، ید و کلسترول خوب بوده و میزان جیوه ی پایینی در مقایسه با سایر غذاهای دریایی دارد. همچنین میگو مانند برخی دیگر از غذاهای دریایی جزو شایع‌ترین عوامل ایجاد حساسیت غذایی هستند. در بسیاری از منطق مانند جنوب ایران میگوی غیر منجمد هم استفاده می شود اما نمی توان بیشتر از ۷۲ ساعت آن را در یخ نگهداری کرد.
همه ی انواع میگوی ایران صادراتی نبوده و انواع بخصوصی از آن در بازار های جهانی عرضه می شود این نوع میگوها عبارتند از :
میگو ببری: سبز و صورتی بوده و بیشتر در خلیج فارس یافت می شود که دارای سایز ۳۰ تا ۴۰ می باشد و از گوشت سفید و لذیذی برخوردار است که امگا۳، پروتئین، ویتامین دی، فسفر و B۱۲ آن بسیار بالا می باشد.
میگو موزی: بعد از گونه ببری در درجه دوم قرار دارد و ارزانتر است و نرخ آن بسته به سایزش محاسبه می شود.
میگو سفید: از خانواده پناییده است و در درجه سوم قرار دارد که میگو صادراتی و میگو سفید هندی از خانواده پنائیده است.
میگو سرتیز: از ارزانترین گونه ها است که به صورت خشک شده نیز عرضه می شود.
میگو ببری سیاه مونودون: به دلیل سایز درشتی که دارد از ارقام گران قیمت می باشد.
میگو هر چه درشت تر باشد قیمت های بالاتری دارد چون میزان ضایعات کمتری از آن بدست می آید و به همین دلیل گونه هایی که سایز کوچکی دارند ارزانتر هستند.
تعرفه جهانی میگو (Shrimp) در گمرکات بین المللی با کد تعرفه (HS Code) به شماره ۰۳۰۶۱۷ و میگوی آماده خوراک و کنسرو میگو ۱۶۰۲۵۰ شناخته می شوند.
